Bilenirken karanlığım aydınlığıma
Kıvılcım ile tutuşuverir
Kepenkleri kapanmadan
Durulmadan kar taneleri
Bir ayaz da mahkum eder duyguları
Güneşin yüzsüzlüğü ile aydınlanıverir
Gecelerin bağrı yanık yarasında
Çürümüş ipleriyle bağlıyken elim kolum
Askıda kalmış gövdemle göğsümü kabartırım
Dimdik başımla da
Kurumuş bahtımın tozlu sayfalarında
Bir sandalye çeker baş köşeye kurulurum
Aşsız kaşıklar elimde demetlenirken
Boğazımda düyümlenir şükürsüz lokmalarım
Yalnızlığım rüzgarlarla çırpılırken
Elimde kalır umutsuz yarınlarım
-T.Fatih Karabekmez-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder