Kuş Ölür Sen Uçuşu Hatırla -Füruğ Ferruhzad-

Kim vurduya gitti aşkımız

Faili meçhul değilse nefsi müdafaadır..

Ellerimizde ki kelepçenin anahtarı sende

Kavgamızın tek seyircisi bu şehir

Tutunduğumuz tek dal içimizde ki isyandır

Söyle sevgilim sen söyle

Akan kanımızın hesabını kime soracağız?

Kim toplayacak göz yaşlarımızı

Kim koyacak sevgiyi içimize

Gittik gittik gittik

Acılara gittik Keşkelere gittik

Ben sana sen bana gittik

Sonra öğrendim ki dünya yuvarlak, kaldık

Sen bağıra bağıra ağlardın ben susardım

Sen duvarları yumruklardın

Duvarlarında ellerinin izleri kan içinde

Ben içime içime oyardım kendimi

Sen çimenlere yatıp uyuyakalırdın

Ben banklara tünemiş uykusuz

Sen ot içerdin duman kusardın geceye

Ben tek sigaralık ciğerimle öksürüklerde

Sen aşka inanmazdın sen inanmazdın

Ben maviye inanırdım 

Boynumda ki yorgun damarların mavisine

Beyaz dalgaları omuzlayan deniz mavisine

Denizin bittiği yerde başlayan

Göğün mavisine inanırdım

Bi de ensemde ki dövmeye inanırdım

Kuş ölür sen uçuşu hatırla

Kedere Tutsak

Yokluğu bilinmez anların varlığı keder tutmazmış

Keder dediğin yarına tutsak bugünlere pranga vurmakmış

Mazide yükselen canların muştusu imdiye varmakmış

Ötesi tükenmiş anıların sırdaşı kara toprakmış

İmdi anladım ki;

İnsan bugünü aşsa yarına tutsakmış

Hürdükte ne oldu ülke ülke gezecek kadar

Ömre tutsak olduk ya düşlerle yetinecek kadar

Bin feryad etsek bize haktır yerden göğe kadar

Feryad ile durmaz ki zaman, beyhude ağıtlar neye yarar

İmdi anladım ki;

İnsan kırsa prangaları, aşsa ömrü, bu kez mezar vuslatmış

-T.Fatih Karabekmez-

Öylesine seviyorum ki seni -Özdemir Asaf-

Öylesine seviyorum ki seni

Öylesine saf

Öylesine temiz

Öylesine derin 

Ve öylesine değil...

Görünmez

Her mevsim açsa çiçekler

Belki daha umutlu olurdum

Her saat dibimde dursa güneş

Belki de daha aydınlık

Görmeyi beceremediğim ne varsa

En azından onların gördüğü olurdum

Belki yorardım

Belki de bu kadar yorulmazdım

Her gün yaşasam yine

Veya bir an ölsem

Bu kadar kavrulmazdım güneşlerde

Kendi kuraklığımda

Susmayı öğrendiğim her an

Ve sustuğum her pişmanlıkta

Dönüp bakarken bana

Derdim ki;

Bu kadar olamazdım

Olmayı beceremediğim ne varsa

Kendi cehenneminin çiçekleri oldu

-T.Fatih Karabekmez-