Her mevsim açsa çiçekler
Belki daha umutlu olurdum
Her saat dibimde dursa güneş
Belki de daha aydınlık
Görmeyi beceremediğim ne varsa
En azından onların gördüğü olurdum
Belki yorardım
Belki de bu kadar yorulmazdım
Her gün yaşasam yine
Veya bir an ölsem
Bu kadar kavrulmazdım güneşlerde
Kendi kuraklığımda
Susmayı öğrendiğim her an
Ve sustuğum her pişmanlıkta
Dönüp bakarken bana
Derdim ki;
Bu kadar olamazdım
Olmayı beceremediğim ne varsa
Kendi cehenneminin çiçekleri oldu
-T.Fatih Karabekmez-
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder